Детские фильмы о Великой Отечественной войне: «Мишка принимает бой» 1970 «Дети партизана» 1954 «Пятерка отважных» 1970 «Легенда», 1970 Мультфильмы о Великой Отечественной войне: «Жить» 2016, мультфильм «Воспоминание» «Солдатская сказка» «Легенда о старом маяке Рекомендуемая литература: Младшая группа: Орлов Владимир «Брат мой в Армию идет». «Сказка о громком барабане» изд-во «Детская литература», 1985 г. Заучивание стихов об армии, мужестве, дружбе. Что читать дошкольникам о Великой Отечественной войне. Средняя группа: Георгиевская С. «Галина мама» Митяев Анатолий «Почему Армия родная» «Таежный подарок». Чтение стихотворений: «Мать- Земля» Я Абидов, «Навек запомни» М. Исаковский Чтение стихотворений: «Братские могилы» В. Высоцкий, «Советский воин», Чтение рассказа «Отцовское поле» В. Крупин, Чтение стихотворений: «Победой кончилась война» Т. Трутнева, Л. Кассиль "Твои защитники". Митяева А. «Дедушкин орден» Старшая группа: Ким Селихов, Юрий Дерюгин «На красной площади парад», 1980 г Соболев Леонид «Батальон четверых» Алексеев Сергей «Орлович-воронович», «Шинель» Е. Благинина, 1975 Чтение произведений С. П. Алексеев «Брестская крепость». Я. Длуголенский «Что могут солдаты» О. Высотской «Мой брат уехал на границу» Чтение рассказа А. Гайдара «Война и дети» У. Бражнина «Шинель» Черкашин «Кукла» Л. Кассиль «Главное войско», 1987 Митяев Анатолий «Землянка» Лавренев Б. «Большое сердце» Зотов Борис «Судьба командарма Миронова», 1991 «Рассказы о войне» (К. Симонов, А. Толстой, М. Шолохов, Л. Кассиль, А. Митяев, В. Осеева) Л. Кассиль «Памятник солдату», «Твои защитники» С. Баруздин «Рассказы о войне» С. Михалков «День Победы» С. П. Алексеев «Брестская крепость». Я. Тайц «Цикл рассказов о войне». пересказ рассказа Л. Кассиля «Сестра»

Традыцыйныя рамёствы Беларусі У Беларусі даўняя багатая гісторыя традыцыйных мастацтваў і рамёстваў, многія з якіх існуюць і цяпер. Сярод асноўных рамёстваў: Ткацтва Вытокі рамяства людзі асвоілі першыя элементы ткацтва яшчэ ў каменным стагоддзі (XIII-VII тыс. да н.э). Першымі ткацкімі вырабамі былі плеценыя з расліннага валакна адзенне, абутак, подсцілкі. Адной з першых раслін, якія выкарыстоўваліся для атрымання тканіны, была звычайная крапіва. Аднак тканіна з яе атрымлівалася вельмі грубай, таму з часам крапіву замяніў лён, воўна і бавоўна. У беларусаў ткацтва было хатнім заняткам жанчын, і толькі з развіццём таварнай вытворчасці яно стала доляй мужчын-рамеснікаў. Любая дзяўчына з малых гадоў умела ткаць паясы, ручнікі, абрусы, пакрывалы, фіранкі, палавікі і многае іншае. Дэкор, каляровае спалучэнне, арнаментальныя матывы кожнай рэчы неслі даволі глыбокі сакральны сэнс і часта выконвалі не проста дэкаратыўную функцыю, але былі праявай забытых альбо завуаліраваных абрадаў і рытуалаў. Прыстасаванні для ткацтва Першыя ткацкія станкі (VI-V тыс. да н. э.) мелі вертыкальна размешчаную аснову, якая падвязвалася да гарызантальных галінак дрэў. Унізе ніткі прымацоўваліся да ствалоў паваленых дрэў або заціскаліся камянямі. Ткач трымаў у руках вялікі човен з ніткай і пераплятаў аснову. Працаваць на такім ткацкім станку было цяжка, бо ніткі трэба было паслядоўна перабіраць рукамі, яны часта рваліся, тканіна атрымлівалася тоўстай. Найбольш раннія звесткі аб ткацкім станку гарызантальнага тыпу, які з нязначнымі зменамі дайшоў да нашых дзён, адносяцца да II тысячагоддзя да н. э. Аснову замацоўвалі на двух паралельных брусках, устаноўленых невысока над зямлёй, ніткі ўтока перакідалі з дапамогай чаўнака і прыбівалі бердам. Падрыхтоўка матэрыялу Асноўнай сыравінай для вырабу тканін у хатніх умовах у беларусаў быў лён. У канцы лета яго выдзіралі з зямлі з каранямі і рассцілалі на зямлі “мокнуць”. Па сканчэнні аднаго-паўтара месяца сцеблі збіралі, аббівалі галоўкі з насеннем пры дапамозе валька (“пранiка”, “пральнiка”), высушвалі і мялі пры дапамозе мялкі (“мялiцы”, “цернiцы”). Для ачышчэння валакна ад дробных кавалачкаў кастрыцы выкарыстоўвалі падобнае на меч або рыдлёўку драўлянае трапала (“трапло”, “трапушку”). Пасля трапаны лён часалі пры дапамозе металічнага або драўлянага грэбня або шчоткі, зробленай з шчаціння дзіка. Атрыманае пасля часання чыстае валакно – кужаль спляталі ў косы і ў такім выглядзе захоўвалі да прадзення. Прыладай прадзення служыў калаўрот (“праснiца”), верацяно і самапралка (“калаўрот”). Для лепшага скручвання нітак пралля змочвала валакно сліной, таму пража станавілася вільготнай і патрабавала прасушкі, для чаго выкарыстоўвалі матавіла (“вiтушка”). Толькі пасля гэтага прыступалі да працаёмкага працэсу ткацтва. Працэс ткацтва Стварэнне тканіны на “кроснах” (ручным гарызантальным ткацкім станку) - гэта перапляценне бескаляровых падоўжаных нітак асновы і каляровых папярочных “уточных” нітак. Падчас найбольш працаёмкай аперацыі - запраўкі станка, кожная з нітак асновы прапускаецца праз вузельчыкі аднаго з “нітоў” - сетачных рамак, прызначаных для прыпадымання альбо апускання нітак асновы. Размеркаванне нітак па нітах вызначае малюнак будучай тканіны. Запраўка кроснаў выконваецца ўдваіх і патрабуе высокага майстэрства. Уласна ткаць або, як казалі даўней, “затыкаць кросны” намнога прасцей. Ткачыха нагой націскае на педалі (“панажы”). Пры гэтым адна частка нітоў апускаецца, іншая падымаецца, а ў утвораны паміж ніткамі асновы зеў пракідваюць чаўнок з уточнай ніткай. Беларускі ручнік Багата ўпрыгожаны ручнік служыў не толькі для бытавых патрэб чалавека, але і з'яўляўся абавязковым атрыбутам у розных абрадах, з ім звязана мноства прыкмет, якія бяруць пачатак яшчэ з дахрысціянскіх часоў. Ручнік суправаджаў чалавека ад нараджэння і да смерці. “Баба” прымала немаўля, абгарнуўшы рукі кавалкам новага палатна, каб “не жыў з голымі рукамі”. На хрэсьбіны дарылі ручнік кума і “бабкі”. У знак жалобы на сорак дзён вывешвалі на акно ручнік з вузкімі палосамі ўзору - аблямоўцы. Яго павязвалі на шыю памерлага, пакрывалі труну, і на ручніках жа апускалі яго ў магілу. На працягу сарака дзён ручнік лічыўся месцам захоўвання душы памерлага, своеасаблівым акном паміж светам жывых і светам памерлых. Падчас бедстваў, засухі, эпідэмій ткалі ўсім мястэчкам асаблівы ільняны ручнік "абыдзеннік". Самымі прыбранымі, шчодра ўпрыгожанымі, яркімі былі вясельныя ручнікі. Вышыўка на тканіне, па павер'ях, павінна была засцерагаць маладых ад дрэннага лёсу. Ручнікамі ўпрыгожвалі вясельны цягнік - коней, збрую, вопратку гасцей. На ручніку стаялі жаніх і нявеста падчас вянчання ў царкве. Дрэваапрацоўка Вытокі рамяства Мастацтва апрацоўкі дрэва прыйшло да нас з глыбокай даўніны. Ужо пячорныя людзі шмат тысяч гадоў таму валодалі першаснымі навыкамі дрэваапрацоўкі. Прыладамі служылі ракавіны, зубы жывёл, косткі і камяні. Радзімай развітога дрэваапрацоўчага рамяства называюць Старажытны Егіпет, дзе склаліся ключавыя тэхналогіі апрацоўкі драўніны, былі створаны асноўныя прылады, віды мэблі і хатняй маёмасці. З часам з простага рамяства дрэваапрацоўка ператварылася ў сапраўднае мастацтва. Апрацоўка дрэва ў Беларусі Апрацоўка дрэва займала важнае месца сярод рамесных заняткаў беларусаў. Ужо да ХІ-ХІІІ стагоддзяў беларусы валодалі ўсімі спосабамі апрацоўкі дрэва - разьбой, сталярным і бандарным рамяством, ведалі такарны станок. З драўніны будавалі не толькі гаспадарчыя пабудовы і жылыя будынкі, але і культавыя збудаванні (капліцы, храмы), гарадскія сцены, вароты і фартыфікацыйныя збудаванні. У кожным доме былі прадметы хатняга ўжытку і прылады працы, вырабленыя з драўніны - лодкі, сані, калёсы, павозкі і карэты; верацёны, калаўроты, матавілы; разнастайныя віды посуду; сталы, лаўкі і іншыя віды мэблі. Даследчыкі мяркуюць, што ў X-XII стагоддзях у беларускіх гарадах драўляныя прадметы бытавога прызначэння выраблялі не рамеснікі, а самі мясцовыя жыхары, якія з дзяцінства валодалі неабходнымі навыкамі. Часцей за ўсё ў радавой гаспадарцы не было спецыяльнай майстэрні для працы з дрэвам. Месцам для занятку дрэваапрацоўкай часцей за ўсё служылі сені, дзе ля супрацьлеглай ад уваходу ў хату сцяны стаяў варштат. На варштаце, або на паліцы, ці ў адмысловых завесах, замацаваных у сцяне, былі расстаўлены альбо развешаны разнастайныя прылады - рубанкі, вугольнікі, рэйсмусы і многае іншае. Дрэваапрацоўчыя рамёствы Цяслярства - узвядзенне капітальных пабудоў на аснове бярвеністага зруба - было паўсюдным заняткам. Практычна кожны дарослы мужчына мог сам пабудаваць (або, па-старадаўняму, “зрубіць”) хату і гаспадарчыя пабудовы. У гэтай цяжкай працы яму дапамагалі сваякі і аднавяскоўцы. Прафесійныя цесляры часцяком сыходзілі на заробкі або, як казалі, “у адходнікі”. Арцелі прафесійных цесляроў, акрамя жылых пабудоў, узводзілі масты і плаціны, млыны, будавалі драўляныя цэрквы. Звычайна ў вёсках вопытны цясляр быў адначасова і сталяром. Сталяр майстраваў разнастайную мэблю, прадметы хатняга ўжытку, сельскагаспадарчы інвентар, асобныя дробныя элементы жылля і гаспадарчых пабудоў - дзверы, вокны, лесвіцы і г.д. Стэльмах займаўся вырабам гужавых транспартных сродкаў розных відаў - вазоў, брычак, двуколак, саней - а таксама самых галоўных іх элементаў - колаў і палазоў. Вазы і сані рабілі ў кожнай вёсцы, а выраб колаў, які патрабуе спецыяльных навыкаў, прыстасаванняў і вопыту, часцей за ўсё ажыццяўляўся спецыяльнымі майстрамі-калёснікамі. Бондар вырабляў бочкі і посуд з “клёпкі” - вузкіх, доўгіх, старанна выгаблеваных дошчачак складанай формы. Вядро, маслабойку, кадку, балею, дзяжу - усё гэта заказваў гаспадар бондару. Токар вырабляў дакладны посуд, калаўроты-тачонкі, верацёны, дэталі мэблі, цацкі і г. д.. Такарны станок быў вядомы ў Беларусі з ХІ стагоддзя. Дзяўбленне. Вытанчаным прадметам папярэднічалі вырабы , выдзеўбленныя з цэльнага кавалка дрэва. Такім спосабам вырабляліся лыжкі, талеркі, міскі, чашы, каўшы, пляшкі (“біклагі”), кубкі, пчаліныя вуллі і нават мэбля. Разьба па дрэве Разьба - самы старажытны спосаб упрыгожвання вырабаў з драўніны. Разьбой упрыгожвалі драўляныя хаты, мэблю і посуд, ткацкія станкі і калаўроты. У даўніну любы арнамент з'яўляўся не столькі дэкаратыўным элементам, колькі ўвасабляў у сабе цэлую сістэму знакаў і своеасаблівых кодаў. Аднымі з самых распаўсюджаных былі сімвалы Сонца. Сонца ўвасабляла пачатак жыцця і чысціню чалавечых намераў. Вядомыя і іншыя знакі. Так, дрэва з'яўляецца сімвалам жыцця роду: карані дрэва - продкі, ствол - тыя, што жывуць, крона - будучыя пакаленні. Выява каня прыносіць шчасце, урадлівасць. Гусь, лебедзь і вутка з'яўляюцца сімвалам добрага пачатку. Певень, паўлін, курыца ахоўваюць ад ліхіх вачэй. Ганчарная справа Вытокі рамяства Ганчарства вядома ў Беларусі яшчэ з часоў неаліту, г.зн. каля 10 000 гадоў да н.э. Сама назва рамяства паходзіць ад слова “горн” (“гаран”, “гарно”), абазначае “печ для абпальвання”. Першапачаткова гліняныя вырабы ляпілі ўручную без тэрмічнай апрацоўкі. Паступова асноўным кампанентам фармовачнай масы стала гліна, у якую для павелічэння трываласці дабаўлялі сухую траву, лубяныя валокны, таўчоныя ракавіны, пясок. Як самастойнае рамяство ганчарства існуе ў Беларусі з X ст., калi з'явіліся першыя ганчарныя кругі. Саломапляценне На думку даследчыкаў, салома, як матэрыял для пляцення, стала выкарыстоўвацца яшчэ некалькі тысяч год таму ў сувязі з развіццём земляробства. Яна выкарыстоўвалася як для вырабу рэчаў гаспадарча-бытавога прызначэння, так і ў абрадава-рытуальных мэтах. З цягам часу гэтыя функцыі саломы становяцца другаснымі. Акрамя таго багаты асартымент саламяных вырабаў часам не дазваляў іх аднесці толькі да бытавых ці рытуальных прадметаў. На першы план выходзіць дэкаратыўнае прызначэнне: для аздаблення інтэр’ера альбо выкарыстанне як найлепшага сувеніра з беларускай зямлі. Сучасныя майстры саломапляцення ствараюць высокамастацкія творы, дзякуючы якім “беларуская саломка” стала сапраўднай візітоўкай нашага краю. Разам з тым, некаторыя ўзоры сучасных саламяных вырабаў можна было ўбачыць сто–дзвесце год таму ў выкарыстанні беларусаў. Так, мужчынскі галаўны ўбор – капялюш (брыль) – з’яўляўся неад’емнай часткай касцюма. Яго форма і тэхніка стварэння засталася практычна нязменнай. Новаўвядзеннем у саломапляценні можна лічыць жаночыя галаўныя ўборы. Неабходна зазначыць, что жаночыя галаўныя ўборы ў традыцыйны беларускі касцюм не ўваходзілі. Аднак сёння пры іх стварэнні майстры праяўляюць вялікую фантазію. Найперш, гэта заўважна ў дэкаратыўных элементах. Форма таксама даволі разнастайная: капялюшы з рознай шырынёй палёў, вяночкі, абручыкі і сапраўдныя “кароны”. Прызначэнне саломапляцення практычна не змяніла свой характар: яно захавала утылітарна-практычную функцыю, з якой арганічна спалучаецца мастацка-дэкаратыўная. Найбольш ярка і выразна дэкаратыўныя якасці саломы выявіліся ў разнастаўных куфэрках і скарбонках. Нягледзячы на страту магічнай функцыі, працягваецца традыцыя стварэння “павукоў” – даволі незвычайных твораў аб’ёмна-прасторавага характару. Меншай папулярнасцю карыстаюцца калядныя маскі. Для большасці сучасных майстроў-саломапляцельшчыкаў любімы жанр – выраб разнастайных фігурак жывёл і птушак. Такія традыцыйныя вобразы дазваляюць не адрывацца ад народнай асновы. Яшчэ адным прыкладам развіцця пластычный творчасці з’яўляецца папулярны выраб саламяных лялек і цацак розных памераў. Вялікага размаху дасягнула тэндэнцыя стварэння дэкаратыўных пано, кветак, вазаў і іншых прадметаў мастацкага аздаблення інтэр’ера. Па сутнасці прызначэнне такіх вырабаў носіць выставачны характар. Пра высокі ўзровень саломапляцення на Беларусі ў старажытнасці сведчаць царскія брамы канца 18 – 19 стст. (захаваліся адзінкі). Гэтыя творы – сапраўдныя шэдэўры народнага мастацтва. Гэта яшчэ раз падкрэсліла, што сучаснае саломапляценне – адметная з’ява ў нацыянальнай культуры Беларусі, якая ўвабрала ў сабе шматвекавыя традыцыі і сучаныя тэндэнцыі.

Воспитать гражданина – значит подготовить человека к участию в решении текущих и перспективных задач нашего общества и государства, к выполнению функций хозяина и труженика, защитника Родины и семьянина, к участию в сознательной и активной деятельности. Важнейшим показателем сформированности у детей гражданственности и патриотизма является знание государственной символики Республики Беларусь, понимание её роли и значения как концентрированного выражения идеологии государства. В соответствии со статьей 19 Конституции Республики Беларусь символами Республики Беларусь как суверенного государства являются ее Государственный флаг, Государственный герб и Государственный гимн. В 2013 г. в Минске торжественно открыта площадь Государственного флага. В центре площади установлена 70 метровая стела-­флагшток, на которой прикреплён самый большой в стране государственный флаг: его площадь составляет 98 м2, а масса 25 кг. Государственный герб Республики Беларусь является символом государственного суверенитета Республики Беларусь, представляет собой размещенный в серебряном поле зеленый контур Государственной границы Республики Беларусь, наложенный на золотые лучи восходящего над земным шаром солнца. Вверху поля находится пятиконечная красная звезда. Герб обрамлен венком из золотых колосьев, переплетенных справа цветками клевера, слева – цветками льна. Венок трижды перевит с каждой стороны красно-зеленой лентой, в средней части которой в основании Государственного герба Республики Беларусь в две строки начертаны золотом слова «Рэспубліка Беларусь». Государственный гимн Республики Беларусь представляет собой музыкально-поэтическое произведение, исполняемое в случаях, предусмотренных Законом Республики Беларусь от 5 июля 2004 г. № 301-З "О государственных символах Республики Беларусь" и иными законодательными актами Республики Беларусь. При официальном исполнении Государственного гимна Республики Беларусь присутствующие слушают его стоя (мужчины – без головных уборов, военнослужащие, иные лица, для которых предусмотрено ношение форменной одежды, – в соответствии с законодательством Республики Беларусь). Формы и методы работы с детьми по изучению государственной символики Республики Беларусь Патриотическое воспитание является составной частью образовательного процесса в учреждениях дошкольного образования, оно направлено, в том числе, на формирование у детей чувства гордости, глубокого уважения к государственным символам Республики Беларусь. Содержание учебной программы дошкольного образования предусматривает в средней группе (воспитанники от 4 до 5 лет) в рамках реализации задач образовательной области «Ребенок и общество» формирование у воспитанников представлений о государственных символах Республики Беларусь; в старшей группе (воспитанники от 5 до 7 лет) – развитие интереса, формирование гордости и уважения к государственным символам Республики Беларусь, желания подпевать гимн, умения соблюдать правила поведения на церемонии подъема Государственного флага и исполнения Государственного гимна Республики Беларусь. Решение вышеназванных задач будет наиболее эффективным во взаимодействии с семьями воспитанников Для ознакомления детей дошкольного возраста с государственной символикой целесообразно использовать родителям следующие методы и приемы: рассматривание иллюстраций с изображением Государственного флага Республики Беларусь и Государственного герба Республики Беларусь, сопровождающееся комментарием родителей, объяснением элементов государственных символов. При ознакомлении с государственными символами Республики Беларусь можно использовать приём сравнения (например, предложить детям сравнить Государственный флаг (Государственный герб) Республики Беларусь с флагом(гербом) одного из соседних государств. Это даст возможность ребенку более четко увидеть детали и различать их; рассматривание предметов, на которых изображен Государственный герб Республики Беларусь (обложки паспорта, свидетельства о рождении, марок, правительственных наград); привлечение внимания детей к изображениям символов нашего государства, которые встречаются в повседневной жизни; приобщение их к отдельным, доступным детскому пониманию общественным событиям, отражающим отношение белорусов к государственным символам Республики Беларусь; объяснение детям старшего дошкольного возраста содержания Государственного гимна Республики Беларусь; слушание гимна в сочетании с предварительным комментарием родителей о том, как нужно вести себя во время звучания гимна (слушать стоя, мальчики снимают головные уборы); беседы с детьми о том, где и когда используется государственная символика (в праздничные дни на улицах вывешивают флаги, в честь спортсменов-победителей звучит Государственный гимн Республики Беларусь и поднимают Государственный флаг Республики Беларусь и др.); наблюдение во время прогулок с детьми за изменениями в нашем городе перед государственными праздниками с дальнейшим обсуждением впечатлений; чтение произведений художественной литературы, раскрывающих отношение людей к Государственному гимну Республики Беларусь и Государственному флагу Республики Беларусь и др. Формируя представления детей о государственных символах Беларуси – флаге, гербе, гимне, надо подвести детей к пониманию того, что символы не просто обозначают, а описывают, раскрывают явления. Во всех элементах (герб, флаг, гимн) заложен глубочайший смысл: они отражают историю происхождения государства, его структуру, цели, принципы, национальные традиции, особенности хозяйства и природы. Так, например содержание беседы о символах Беларуси может быть таким: У каждой страны есть свои государственные символы. Это флаг, герб, гимн. К ним надо относиться с уважением (показать иллюстрации с гербом и гимном). Флаг символизирует нашу Родину. Он развевается над зданием правительства, флаги вывешивают во время праздников, поднимают во время побед. На флаге Беларуси 3 цвета. Красный цвет – знак Солнца, он символизирует богатство, это знак счастливой жизни. (Или: обозначает кровь пролитую защитниками Беларуси). Зеленый цвет – цвет природы, нашей кормилицы, цвет полей и лесов. Это цвет добра, благополучия, мира. Белый цвет – это цвет свободы, чистоты, мудрости. Орнамент из ромбиков символизирует трудолюбие, мастерство белорусского народа. О гербе можно рассказать то, что они появились очень давно. Это был отличительный знак рыцарей. Служил он для того, чтобы можно было отличить друг от друга закованных в железные доспехи воинов. Такой символ появился на рыцарских щитах. Шло время, не стало рыцарей, но остались гербы. Герб является знаком отличия, эмблемой государства. Его изображение помещается на печатях, на паспорте гражданина Беларуси, на пограничных столбах, на зданиях, где работает правительство. Что на нём изображено? Контур Беларуси – зеленый – в лучах восходящего солнца – это наша земля. Пучки колосьев – это трудолюбивый народ, который выращивает хлеб. Красные цветки клевера – это связь с животным миром. Это корм для лошадей и коров. Голубые цветки льна – это материал для одежды, символ труда, добра и достатка. Земной шар с восходящим солнцем – мы белорусы дружим со всеми народами, торгуем, обмениваемся изделиями и знаниями. Красная звезда – символ человечности, знак мужества. Знакомя детей с гимном Беларуси можно сказать о том, что гимн это самая торжественная песня страны. Гимны появились намного раньше, чем гербы и флаги. Гимн исполняется в особо важных случаях, например, тогда, когда героям вручают награды, когда спортсмены получают золотые медали на соревнованиях. Государственный гимн Республики Беларусь исполняется во время официальной церемонии поднятия Государственного флага Республики Беларусь и иных официальных государственных церемоний. Можно прочитать детям следующие художественные произведения: с детьми 4-5 лет: С.Сокалаў-Воюш "Блакіт нябёс"; Э. Агняцвет "Зямля з блакітнымі вачамі"; А.Байдак "Беларусачка”; Д.Бічэль-Загнетава "Радзіма"; А.Русак "Мой край" і інш. с детьми 5-7 лет: Д.Бічэль-Загнетава "Белая Русь", "Радзіма", "Наша Радзіма"; А.Вольскі "Радзіма", "Беларусь – мая Радзіма"; В.Вітка "Бусел"; Н.Гілевіч "Я – беларус" і інш.

Задачи: воспитывать гордость и уважение к государственным символам; формировать представления о значении государственных герба, флага и гимна. Содержание: - символы государства: предназначение современных герба, флага и гимна; описание герба и флага; музыка и текст Государственного гимна республики Беларусь; - природные символы страны: животные, птицы, деревья, цветы, которые характерны для Беларуси (сосна, зубр, аист, цветки льна, клевера, василька). сущность данного направления состоит в том, что личность формируется как член общества, к которому она принадлежит. Для детей дошкольного возраста патриотические чувства связаны с дифференциацией основных государственных символов, наличием представлений об их ценности, характером чувств и отношений к государственной символике.

* Если в детстве ребенок испытывал чувство жалости к другому человеку, радость от хорошего поступка, гордость за своих родителей, восхищение от соприкосновения с прекрасным подвигом, он приобрел эмоциональный опыт. *Воспитание маленького патриота начинается с самого близкого для него– родного дома, улицы, где он живет, детского сада. Обращайте внимание ребенка на красоту родного города. Во время прогулки расскажите, что находится на вашей улице, поговорите о значении каждого объекта. *Дайте представление о работе общественных учреждений: почты, магазины, библиотеки и т д. Понаблюдайте за работой сотрудников этих учреждений, отметьте ценность их труда. *Познакомьте ребенка с памятными и историческими достопримечательностями города и государства. Рассказывайте ребенку о предках и об испытаниях, из которых они вышли с честью. Это могут быть рассказы о прадедушках, прабабушках – ветеранах Великой Отечественной войны, родственниках – участниках ликвидации последствий аварии на Чернобыльской атомной электростанции, а также о ветеранах труда и их достижениях во благо Родины. *Постарайтесь позитивно отзываться о стране, в которой живете, о ее достижениях, знаменитых в истории людях, событиях. *Положительный эффект в формировании патриотических чувств и нравственных качеств личности ребенка будут иметь совместные просмотры передач, кинофильмов, фото и видео спортивных и культурных мероприятий, рассказывающих о людях, прославивших страну. Обсуждая с ребенком содержание просмотренного, позитивно оценивайте вклад соотечественников в жизнь общества. *Вместе с ребенком принимайте участие в труде по благоустройству и озеленению своего двора. *Читайте ему книги о родине, ее героях, о традициях, культуре своего народа. Учите ребенка правильно оценивать свои поступки и поступки других людей. Поощряйте ребенка за стремление поддерживать примерное поведение в общественных местах. Содержание патриотического воспитания дошкольников 1.Приобщение детей к культурному наследию, праздникам, традициям, народно-прикладному искусству, устному народному творчеству, музыкальному фольклору, народным играм. 2.Знакомство с семьей, ее историей, родственниками, семейными традициями, составление родословной; с детским садом, его ребятами, взрослыми, играми, игрушками, традициями; с городом, селом, его историей, гербом, традициями, выдающимися горожанами, селянами прошлого и настоящего времени достопримечательностями. 3.Организация творческой, продуктивной, игровой, деятельности детей, в которой ребенок проявляет сочувствие, заботу о человеке, растениях, животных в разные сезоны года в связи с приспособлением к новым жизненным условиям и ежедневно, по необходимости.